Γνωρίζουμε πλέον καλά πως ο διαβήτης τύπου ΙΙ συνδέεται με πολυάριθμες επιπλοκές στην υγεία. Μια από αυτές αφορά τη μείωση της μυικής δύναμης και της ικανότητας για άσκηση. Επίσης, οι μελέτες δείχνουν ότι η απώλεια μυϊκής δύναμης αυξάνει τον κίνδυνο μείωσης και άλλων φυσιολογικών σωματικών λειτουργιών και, η μείωση στην ικανότητα άσκησης αυξάνει το ρίσκο καρδιαγγειακής και γενικότερης θνησιμότητας. «Βελτιώνοντας όμως τη μυϊκή δύναμη -και έτσι την ικανότητα επιτέλεσης άσκησης- σε άτομα με διαβήτη τύπου ΙΙ παρεμποδίζεται η απώλεια φυσικών σωματικών λειτουργιών και μειώνεται ταυτόχρονα η συνοδός νοσηρότητα και θνησιμότητα σε αυτούς τους ασθενείς», αναφέρει ο ερευνητής J. David Taylor, PT, PhD, CSCS, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας.

Τα εποπτευόμενα κατ’ αυτόν τον τρόπο προγράμματα άσκησης βελτιώνουν και τη μυϊκή δύναμη και την ικανότητα άσκησης στους διαβητικούς, παρόλο που τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και άλλα προγράμματα ασφάλειας υγείας δεν προωθούν τέτοιες ενέργειες μέσω των φυσιοθεραπευτών και άλλων ειδικών υγείας. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μέσω μόνο συμβουλευτικής –που έχει λιγότερο κόστος και είναι εφικτή- θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα.

Έτσι σε αυτήν την μελέτη, 24 διαβητικοί τύπου ΙΙ χωρίστηκαν τυχαία είτε σε μια πειραματική ομάδα που απόλαβε δύο μήνες συμβουλευτικής σε θέματα άσκησης (βασισμένης στην ικανότητα κατάρτισης άσκησης) αποκλειστικά από φυσιοθεραπευτές και οι υπόλοιποι σε μια ομάδα σύγκρισης όπου για δύο μήνες υπήρχε παροχή εποπτευόμενης άσκησης με εργαστηριακές μεθόδους. Η κατάρτιση άσκησης για όλους τους συμμετέχοντες περιλάμβανε τόσο ασκήσεις αντίστασης (ενδυνάμωσης) όσο και αερόβιου τύπου (περπάτημα ή τρέξιμο). Οι συμμετέχοντες στην πειραματική ομάδα (1η) μετά από το πρώτο ατομικό ραντεβού και για 1 μήνα δεχόντουσαν εβδομαδιαία 10 σύντομα τηλεφωνήματα ανατροφοδότησης και παράλληλα τους χορηγήθηκε η πρόσβαση σε ένα τοπικό γυμναστήριο. Από την άλλη πλευρά, στην άλλη ομάδα (σύγκρισης), υπήρχε το ίδιο πρόγραμμα άσκησης με την πειραματική ομάδα, αλλά σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον (εργαστήριο άσκησης)

Αν και οι δύο ομάδες είχαν σημαντικές βελτιώσεις στη μυϊκή ικανότητα δύναμης και άσκησης μετά από το πείραμα, τα αποτελέσματα δεν παρουσίασαν καμία σημαντική διαφορά στις βελτιώσεις μεταξύ αυτών των δύο ομάδων. «Το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία σημαντική διαφορά στις βελτιώσεις μεταξύ των ασθενών που έλαβαν τη συμβουλευτική και εκείνων που γυμναζόντουσαν υπό παρακολούθηση δείχνει ότι οι φυσιοθεραπευτές και γιατροί μπορούν βάσει των ενδείξεων του ασθενούς να ορίσουν την άσκηση μέσω τακτικών συμβουλών είτε να εποπτεύσουν οι ίδιοι την άσκηση για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2», καταλήγει ο ερευνητής.

 Βασίλης Μπελέκος Msc

Κλνικός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος

 

American Physical Therapy Association (2009, September 22). People with Type 2 Diabetes Improved Muscular Strength.